همی گفت این سخنهای دل انگیز

شده دو چشم خونریزش گهر نیز

سخن را با جوانمردی بیامیز

جوانی را ز خواب خوش برانگیز

اگر خواهی بکش خواهی بر آویز

نه کردم نه کنم از رام پرهیز

چو ابر آید تو با بارانش مستیز

به زودی از گذار سیل برخیز

تو نیز از دل برون کن بیم و پرهیز

مکن تندی و چونین سخت مستیز

بدو گفت ای نگارین زود برخیز

ببود آن بد کزو کردیم پرهیز

همی گفتی سخنهای دل‌انگیز

که باشد مرد عاشق را دل‌آویز

بدو گفت ای صنم تو نیز بر خیز

مکن شه را دگر اندر بدی تیز

به رامین گفت خیز ای یار و بگریز

کجا از دشمنان نیکوست پرهیز

مکن ماها ز خشم من بپرهیز

که پرهیزد ز خشمم آتش تیز

بدین شادی به درویشان دهم چیز

بسی گوهر به آتشگه برم نیز

دلی کاو شد تهی از خون خود نیز

درو آرام چون گیرد دگر چیز

بَدَل داری ز هر چیزی یکی چیز

چنان کز زر بدل دارند ارزیز

چو من گفتم که نسپاسم به هر چیز

زمانه گفت نشناسم ترا نیز

کنون برگرد و اندر من میاویز

چنان چون گفتی از مهرم بپرهیز

چو در شب بر گرفتی راه شبدیز

شدندی جمله آفاق شب‌خیز

چو کردی غنچهٔ کبکِ دَری تیز

ببردی غُنجهٔ کبکِ دل‌آویز

فلک با او کرا گوید که برخیز

که هست این قایم افکن قایم آویز

بدین مشتی خیال فکرت انگیز

بساط بوسه را کردم شکر ریز

اساس بیستون و شکل شبدیز

همیدون در مداین کاخ پرویز