همه مردان به زن دیدن دلیرند

به مهر اندر چو رامین زود سیرند

در آن شهری چرا آرام گیرند

که عذری در گناهی نپذیرند

پری‌رویان کزان کشور امیرند

همه در خدمتش فرمان‌پذیرند

گه سختی تن‌آسانی پذیرند

تو گویی دست و ایشان پای گیرند

بدو گشته غنی از خود فقیرند

بدو زنده شوند از خود بمیرند

تو شاهی و همه در تو اسیرند

نمیری و همه پیش تو میرند

همه اینجایگه مانده اسیرند

که چون مردارناگاهی بمیرند

جفا زیشان مبین کایشان اسیرند

اسیرانت کجای دست گیرند

چنان اینجا گرفتار و اسیرند

اسیرانت کجا دست تو گیرند

مگر کز خوی نیکان پند گیرند

وز انجام بدان عبرت پذیرند

نصیحت نیکبختان گوش گیرند

حکیمان پند درویشان پذیرند

از آن اهل نظر در غم اسیرند

که منظوران بغایت بی نظیرند

دیت از خوبرویان جست باید

به هر جایی که مشتاقان بمیرند

نیایند اهل دل در چشم خوبان

[...]

مگر عذرم بزرگان در پذیرند

بزرگان خرده بر خردان نگیرند

ز علمش خلق عالم علم گیرند

ز دینش مشرکان هم دین پذیرند

همه صیاد، وز آن ناگزیرند

هزاران صید از یک غمزه گیرند

ز بعد ما کسان کین در پذیرند

مگر زین نقش، نقشی باز گیرند

اگر گیرم که سیاح و فقیرند

به نفسانیت خود چون اسیرند

اگر کردم فزع بر من نگیرند

برادر مردگان عذرم پذیرند

جنائب صاحب اعمال خیرند

که دایم در نفوس آنها بسیرند

بکلی بیخبر از خویش و غیرند

ز حکم بعد و قرب و شر و خیرند