دلِم زار و دلِم زار و دلِم زار

طبیبم آورید دردِم کِرید چار

طبیبِم چون بِوینه بِرْمُوی زار

کِرَه دَرمونِ دردِم را به ناچار

بمیر ای دل چو خواهی مُرد ناچار

گذر کن این زمان از پنج وز چار

نهان خواهی شد اینجا گاه ناچار

که بیرون آئیش از پنج وز چار

دل از هر سو که خواهد شد بناچار

بماندست او یقین در پنج و درچار

طلسم آزاد کن بشکن بناچار

که تا رُسته شوی از پنج وز چار

در این منزل تو خواهی رفت ناچار

یقین بی صورت پنج و شش و چار

فنا شو تا یکی بینی تو در چار

یکی اصلست آخر این بناچار

تو از جان و دلی واقف بدین چار

فتاده در کف اینجا بناچار

چنان در غم بدم در دست این چار

فرومانده اسیر اینجا بناچار

ولایت چار باشد ختم او چار

یکی گردند در توحید ناچار