بر آتش برنهم یکسر بسوزم

شما را دل به شادی برفروزم

سرای پارسایی را تو سوزی

دو چشم نیکنامی را تو دوزی

قضا ما را چنین کرده‌ست روزی

که من گریم همه ساله تو سوزی

دلا تا کی ز مهر آتش فروزی

مرا در بوتهٔ تیمار سوزی

نهان تا کی کنم سوزی به سوزی

به سر تا کی برم روزی به روزی

ز دلها کرده در مجمر فروزی

به وقت عود سازی عود سوزی

تو آن نوری که از غیرت فروزی

وجود عاشقان خود بسوزی

اگر عاشق بماند زنده روزی

بوَد چون شمع در اشکی و سوزی

اگر زلفم بُبرّی یا بسوزی

دل خویشت نخواهد بود روزی

چو نبوَد کارِ تو جز اشک و سوزی

ز زلفش سایه افتد بر تو روزی

چو دل اینجا ز عشق او فروزی

کجا در آتش دوزخ بسوزی

اگر تو نیز زین غم برفروزی

چو اینجا سوختی آنجا نسوزی

گرت چیزی نخواهد بود روزی

نباشد روزیت جز سینه سوزی

چرا از آتشی دل می‌فروزی

که گر بربایدت حالی بسوزی

اگر تو ره روی عمری بسوزی

که جز هیچت نخواهد بود روزی

مگر با پیر برنا گفت روزی

که چون هر ساعتت بیشست سوزی

سلیمان کوزهٔ می‌خواست روزی

که تا آبی خورد بی هیچ سوزی

اگر تو مستِ عشق دلفروزی

بیک فرمان بمیری و بسوزی

زهی فرصت که درعالم فروزی

به آه بی دلی عالم بسوزی

ترا چون نیست روزی چند سوزی

که نتوان شد برون از پیش روزی