بجز من در میان کس را گنه نیست

که بخت کس چوبخت من سیه نیست

درین مذهب که جز این هیچ ره نیست

بترکه ما و من شرک و گنه نیست

وطنگاهم به جز درگاه شه نیست

مرا جز خدمت شه هیچ ره نیست

سبک رو چون گرانجانی زره نیست

بشادی زو که غم رادستگه نیست

ترا در اندرون پرده ره نیست

که هر سرهنگ مرد بارگه نیست

دریغا کاین سفر را دستگه نیست

به تاریکی در افتادیم و ره نیست

به یک ره هیچ کس را هیچ ره نیست

که جز در پایه بودن دست گه نیست

ترا بند زبان اینجایگه نیست

تن تو لایق دیدار شه نیست

گناه آفتاب اینجایگه نیست

ولیکن کور را دیدار ره نیست

در این سر هیچ شک اینجایگه نیست

که جمله اوست جزدیدار شه نیست

بسی راهست لیکن هیچ ره نیست

بر عشّاق جز دیدار شه نیست

درین ره کاندرو آرامگه نیست

نه از پیش و نه از پس هیچ ره نیست

شکر را گرچه در آن ملک ره نیست

که دور از روی تو در ذات شه نیست

ز کنج ده، فضای شهر به نیست

برای عیش، جایی به ز ده نیست

تو پنداری که در فعلت گنه نیست

هوای نفس دون را در تو ره نیست

میان ساقی و این مست ره نیست

اگر بوسد لب لعلش گنه نیست

مگو از مدعای زندگانی

ترا بر شیوه های او نگه نیست

من از ذوق سفر آنگونه مستم

که منزل پیش من جز سنگ ره نیست

تجارت نیست، صنعت نیست، ره نیست

امیدی جز به سردار سپه نیست

خرد را اندرین ره دستگه نیست

به‌ حق‌ جز با شهود و کشف ره نیست