لقب کرده‌ست روحا خویشتن را

به دل در راه داده اهرمن را

پیام من نگو آن سیمتن را

شکسته زلفکان پر شکن را

ببوسیدند هر دو ارغون را

پس آنگه بسدّین نوشین لبان را

مکن غمگین به یافه خویشتن را

مده در خویشتن راه اهرمن را

سپردم نام نیکو اهرمن را

علم کردم به زشتی خویشتن را

شفیع انگیخت پیران کهن را

که نزد شه برند آن سرو بن را

مهین بانو چو بشنید این سخن را

صلا در داد غم‌های کهن را

به گردن برنهم مشکین‌رسن را

برآویزم ز جورت خویشتن را

چو شه بشنید قول انجمن را

طلب فرمود کردن کوه‌کن را

نظامی گر ندید آن ناربن را

به دفتر در چنین خواند این سخن را

گره بین بر سرم چرخ کهن را

به باید خواند و خندید این سخن را

درید آن نامه گردن شکن را

نه نامه بلکه نام خویشتن را

برای حکم او بنهاد تن را

بسی تیمارداری کرد زن را

نمود آن زن بدیشان خویشتن را

که شاهی چون بود شایسته زن را

بدید از دور شوی خویشتن را

ز شادی سجده آمد کار زن را

تو کم باشی ز سگ بشنو سخن را

گر از سگ بیش دانی خویشتن را

بجای آورد آداب و سُنن را

نکو بنمود الحق خویشتن را

اگر تو مرد آئی این سخن را

تو باشی همنشین آن سرو بن را

خطابی آمد آن بی‌خویشتن را

که کرباست دهم اما کفن را

یکی زن بود پوشیده کفن را

چو شه زاده بدید از دور زن را