اگر عقلت مرا نیکو بسنجد

بداند کاین سخن در من نکنجد

مگو چیزی که در دانش نگنجد

خرد او را به یک جو بر نسنجد

زهی وحدت که موئی در نگنجد

در آن وحدت جهان موئی نسنجد

سبوی آب در دریا چه سنجد

ولی درکوزهٔ کوچک نگنجد

زهی وحدت که مویی درنگنجد

در آن وحدت جهان مویی نسنجد

میان ما فلک مویی بسنجد

که گر خود موی گردد در نگنجد

بگو تا عقل پیش او چه سنجد

چنان ذاتی کجا در عقل گنجد

حقیقت کفر کی با دین بگنجد

مر این عاقل بیک موئی نسنجد

درون کعبه این سرّ درنگنجد

فلک اینجا به یک کنجد نسنجد

بجز تو هیچ چیزی درنگنجد

همه پیشم به جو سنگی نسنجد

خوشا آن دم که آدم در نگنجد

جهان موئی در آن لحظه نسنجد

بجز من هیچ در پیشش نگنجد

دو عالم نزد او موئی نسنجد

در آن دم هشت جنت در نگنجد

همه کون و مکان موئی نسنجد

تو ز آنجائی که هیچی در نگنجد

ملک آنجا بیک حبه نسنجد

دی این دم هیچ غیری در نگنجد

جهان دو بیک ذرّهٔ نسنجد

خیال بد چو در پیشش نگنجد

بجز شه هیچ درخاطر نسنجد

زر قلبت بنقد اینجا نگنجد

ترازودار غش اینجا نسنجد

از آن موئی در این معنی نگنجد

دل و جان نزد شرعت خود چه سنجد

تویی در پیش ذات تو نگنجد

دو عالم نزد تو مویی نسنجد

بگویم خفیه تا خواجه نرنجد

که آن دلبر همی در بر نگنجد

ز مستی من ترازو را شکستم

ترازو کان گوهر را نسنجد

بتان را جمله زو بدرید سربند

[...]