میی دارد که گر خوردی نمیری

اگر تو خود گدا یا شاه و میری

تو گر اینجا خوری از خود بمیری

ولی در ذات من هرگز نمیری

بمیرای شیخ بیش از آنکه میری

اگر مرد رهی از جان بمیری

از آن بر جملهٔ عشّاق میری

که هر دم پیش از مردن بمیری

چو دریا پر گهر دارم ضمیری

ولی گوهر نمیجوید امیری

ز خورشید فزون روشن ضمیری

بلند از قدر او نام امیری

خوشا روزی که خود را باز گیری

همین فقر است کو بخشد امیری

حیات جاودان اندر یقین است

ره تخمین و ظن گیری بمیری