دل رامین به دردش کان غم شد

همیدون چشم رامین رود نم شد

وجودست آنکه نه بیش ونه کم شد

درو خواهد همه چیزی عدم شد

چو در وجه حقیقی متهم شد

کمر بست او و حالی با قدم شد

اگر موری ز عالم با عدم شد

به عالم در چه افزود و چه کم شد

چو او برخاست زانجا با عدم شد

چه افزود اندران کوه و چه کم شد

دریغا کاین زمانم گریه کم شد

دلم مستغرق دریای غم شد

ازین جمله اگر یک چیز کم شد

همه شادی دل اندوه و غم شد

اگر موری ز عالم با عدم شد

بعالم در چه افزود و چه کم شد

چو او برخاست ز آنجا با عدم شد

چه افزود اندر آن کوه و چه کم شد

دریغا بر گذشت و عمر کم شد

وجودت ناگهی عین عدم شد

به ملک فتنه تا زلفش علم شد

ز جانها عارض او را حشم شد

فرشته گر گناهی می نوشتی

رخت چون دید مرفوع القلم شد

ز خاموشی بخواهی کشت ما را

[...]

چو نام خان، بنام دوست ضم شد

فلک در ظل این هر دو علم شد

چو از تیغ آن سر والا، قلم شد

خط مشکین او خونین رقم شد

چو هستی را ظهوری در عدم شد

از آنجا قرب و بعد و بیش و کم شد

به غایت زآن پریشانی دژم شد

ز تخت سلطنت سوی حرم شد

سهی سروش ز بار عشق خم شد

سرش چون حلقه همراز قدم شد

بزرگش کرد و بر دولت ستم شد

میان قوم بندیله علم شد

ازو ویرانه گلزار ارم شد

پی تعظیمش آن دیوار خم شد

ز دست او که در بخشش علَم شد

درم جز پشت ماهی جمع کم شد

بر او گر اتصال فیض کم شد

خود آن موجود در آنی عدم شد