کجا جویم نگار سعتری را

کجا جویم بهار دلبری را

که دید آن ماهروی لشکری را

که یزدان آفریدش دلبری را

ز رویم مایه خیزد دلبری را

ز مویم مایه باشد کافری را

درود از من نگار سعتری را

درود از من سوار لشکری را

به کس نتوان نمود این داوری را

که خسرو دوست می‌دارد پری را

نمازش برد چون هندو پری را

ستودش چون عطارد مشتری را

بگو ای دولت آن رشک پری را

که باز آور به ما نیک اختری را

خجل‌رویی ز رویش مشتری را

چنان کز رفتنش کبک دری را

به چشمی بیند این دیو آن پری را

که خر در پیشه‌ها پالانگری را

به یک پشه کشد پیل افسری را

به موری بر دهد پیغمبری را

جمالش کرده دلبری را

چشیده لب زلال کوثری را

چو گردانید او انگشتری را

درآمد جبرئیل آن داوری را

علی را گوی تا فرمان بری را

ببخشد در نماز انگشتری را

چو صادق کرد صبح گوهری را

برو افشاند زرّ جعفری را

زلب برداشت مهر دلبری را

برخ بنهاد اسبی مشتری را

نخستین سر بباید افسری را

وز اوّل شاه باید کشوری را

سلیمانا بیار انگشتری را

مطیع و بنده کن دیو و پری را

برآر آواز رُدّوها عَلَیَّ

منوّر کن سرای شش دری را

برآوردن ز مغرب آفتابی

[...]

چو دریابی تو آن رشک پری را

نمودار بتان آزری را

اشارت کرد گلبرگ طری را

که رو بیرون بگو آن جوهری را

اشارت کرد گلبرگ طری را

که در حلقه در آرد مشتری را