نه تندی سود دارد نه سترگی

نه گنج و گوهر و نام و بزرگی

ز مردان بیش‌تر دارد سترگی

مهین‌بانوش خوانند از بزرگی

شبانی پیشه کن بگذار گرگی

مکن با سر-بزرگان سر-بزرگی

بدان سختی فرو بارد تگرگی

کز‌آن گلبن نمانَد شاخ و برگی

چو کردی لطف و بنمودی بزرگی

چو شیران رحم کن بگذر ز گرگی

نکو باریست در دنیا و برگی

که درخوردست سر باریش مرگی

ز لوح روی کودک بر توان خواند

که بد یا نیک باشد در بزرگی

سرشت نیک و بد پنهان نماند

توان دانست ریحان از دو برگی

کند شیر، ار بخوردن، بخل گرگی

برو تهمت بود نام بزرگی!

به از بی انتظاری نیست برگی

که در هر انتظاری هست مرگی

فرو بارد چنان محکم تگرگی

که نی شاخش بجا ماند نه برگی

نه فکر زندگی او را، نه مرگی

چو سرو آزاده ی بی شاخ و برگی

نهاد از کله باد سر بزرگی

به چرخ افتاد همچون کله گرگی

جهانی سوخت ز اسیب تگرگی

چه غم کز شاخکی افتاد برگی

بهر شاخی که روید تازه برگی

شود تاراج بادی یا تگرگی