خور از خورشید رویت شرم دارد

مه نو ز ابرویت آزرم دارد

به شهر و کوه و صحرا هر که بینی

زبان دل به ذکرت گرم دارد

از آن او را چنین آزرم دارد

که از پیمان قیصر شرم دارد

نه هم پشتی که پشتم گرم دارد

نه بختی کز غریبان شرم دارد

همانا دل به مهری گرم دارد

ولی گفتن ز مردم شرم دارد