دمادم میخوری در غفلت خویش

جدا مانده چنین از قربت خویش

تمامت انبیاء در عزلت خویش

حقیقت یافته از قربت خویش

ترا پیدا نموده عزّت خویش

تو افتاده چنین در لذّت خویش

حضوری را طلب در طاعت خویش

که تا یابی در آن سر راحت خویش

تو و هر روز و بزم عشرت خویش

من و شبها و کنج محنت خویش

منم با محنت روی زمین خوش

نگه دار آسمان گو راحت خویش

ز هجران مردم و بر سر ندیدم

[...]

خود آدم را از آن بر صورت خویش

بخوبی کرد خلق از حکمت خویش