سلیمان گرچه با آن پادشاهیست

ولیکن در سپاهت یک سپاهیست

ورای عقل ما را بارگاهیست

ولیکن فلسفی یک چشم راهیست

ترا گر سوی آن درگاه راهیست

بوقت صبح خون آلود آهیست

سراج الدین غصنی دام فضله

چراغی نیست بل نور الهیست

ز مه تا ماهی او را مستفیدند

که صیت فضلش از مه تا به ماهیست

ز هر ذره بدو رویی و راهیست

بر اثبات وجود او گواهیست

ظهور عشق از مه تا به ماهی ست

به عالم عشقبازی پادشاهی ست

چو گنج و ملک را رو در تباهی ست

گدا بودن درین ره پادشاهی ست

ترا سلطانی از مه تا به ماهی‌ست

کهن ویرانه‌ات ایوان شاهی‌ست

اگر در راه او هر گام چاهیست

برای حادثات او را پناهیست

زبان ما غریبان از نگاهیست

حدیث دردمندان اشک و آهیست

گشادم چشم و بر بستم لب خویش

سخن اندر طریق ما گناهیست

مرا در هر دلی، خوش جایگاهیست

به سوی هر ره تاریک راهیست