ملک مسعود ابراهیم شاه است

که بر شاهیش هر شاهی گواه است

نه چون عدلش جهان را دستگیر است

نه چون قدرش فلک را پایگاه است

نبیند چون کلاه او جلالت

[...]

شه مشرق که مغرب را پناه است

قزل‌شه که‌افسر‌ش بالای ماه است

بدین قالب که بادش در کلاه است

مشو غَره که مشتی خاک راه است

گرش مانم بِدو کارم تباه است

و گر خونش بریزم بی‌گناه است

پلنگان را به کوهستان پناه است

نهنگان را به دریا جایگاه است

مثالم داد کاین توقیع‌ِ شاه است

همَت شحنه همَت تعویذ راه است

درون خانهٔ جانت سیاه است

چه سود ار بر سرت زرین کلاه است

گناهم گر زماهی تا بماه است

ولیکن رحمتت بیش از گناه است

ز یک یک ذره سوی دوست راه است

ولی بر چشم تو عالم سیاه است

چو فردا روی‌ها بعضی سیاه است

نه بعضی روی‌ها مانند ماه است‌؟

ولی تا باز را در سر کلاه است

کجا درخورد دست پادشاه است

خرابی جای گنج پادشاه است

چه دانی تا خرابی خود چه جاه است

مرا گنج معانی جفر شاه است

که هر دو کون پیشش چون گیاه است

امیرالمؤمنین میدان که شاه است

مرا در کلّ آفتها پناه است

مرا کاری دگر در پیش راه است

که عالم بر دو چشم من سیاه است

در این چه کار تو اکنون تباه است

که این چه بر تو چون قطران سیاه است

دو پور و دو کتب از بهر شاه است

دگرها غرق دریای گناه است

کلید جمله توحید الاه است

بر این معنی شه مردان گواه است

ترا منصور اندر خانقاه است

گرفته ملک جان و پادشاه است

خبرداری که جانان پیر راه است

کنون اندر مکان اعیان شاه است