چنین بَرخور ز گیتی گر تَوانی!

چنین بَخش و چنین کُن زندگانی!

ندیدی تو مرا روزِ جوانی؛

میانِ کام و ناز و شادمانی.

چو در پیری  بِدین سان دِلْ‌سِتانی،

چگونه بوده‌ای روزِ جوانی؟

چو یابم آفتابِ مهربانی،

نخواهم آفتابِ آسمانی.»

به پیشِ مَهدَشَ انْدر خادمانی؛

به بالا هر یکی چون نردبانی.

بِجُنْبیدَش به دل‌بر مهربانی؛

نمود از خامُشی همداستانی.

بِپُرسیدَ ازْ شمارِ آسمانی،

کزو کِی سود باشد کِی زیانی؛

همی کردند ساز میهمانی

در آن ایوان و کاخ خسروانی

چنانت باد اورنگ کیانی

که تاج فخر بر کیوان رسانی

ترا بادا بزرگی بر شهانی

که بر شاهان گیتی کامرانی

بیفگن مر مرا از دل گمانی

مرا آن گو که تو دیدی عیانی

ز کشته پشته‌ای شد زعفرانی

ز خون رودی به گردش ارغوانی

بترسم کافتاب آسمانی

کنون در باختر گردد نهانی

نه بی رنج است او را شادمانی

نه بی مرگست او را زندگانی

اگر چه پادشاه و کامرانی

ز دشمن دوست کردن چون توانی

چه ورزیدن بدین سان مهربانی

چه زهر ناب خوردن بر گمانی

فرود آمد قضای آسمانی

که ایشان را ببست از کامرانی

و گر زن حال ازو دارد نهانی

بر او گردد حرام جاودانی

چنین تخمی که در شوره فشانی

هم از تخم و هم از بر دور مانی

چنان چون مر ترا باید جوانی

مرو را نیز باید همچنانی