بلرزم چون بیندیشم ز نامت

بدین دل چون توانم جست کامت

به پیش وی که یارد برد نامت

که یارد گفتن این یافه پیامت

که من ننیوشم این گفتار خامت

نیفتم هرگز اندر پایدامت

یکی بر بام شو بنگر ز بامت

که چون ناگه بخواهد رفت کامت

ندارم مست چون گشتم به کامت

ز رویت یا ز مهرت یا ز جامت

پس آنگه دوست را آید ملامت

ورا آن روز بر خیزد قیامت

به پیروزی فزوده گشت کامت

به بهروزی ستوده گشت نامت

اگر من سر درآوردم به دامت

پذیرفتم همه گونه پیامت

نبید خورده ناید باز جامت

همیدون مرغ جسته باز دامت

ز هر کامی فزونتر باد کامت

ز هر نامی نکوتر باد نامت

مکن زین بیدلی بر من ملامت

که خود برخاست از هجرم قیامت

بصر در خواب و دل در استقامت

زبانش امتی گو تا قیامت

به صد تسلیم گفت «ای من غلامت

زبانم وقف بر تسبیحِ نامت

چو بیند نیک‌عهد و نیک‌نامت

ز من خواهد به آیینی تمامت

لبش بوسید و گفت ای من غلامت

بده دانه که مرغ آمد به دامت

چو برگردد مزاج از استقامت

به دشواری به دست آید سلامت

گرم شیرینی‌ای ندهی ز جامت

دهان شیرین همی‌دارم به نامت

ز چین تا روم در توقیع نامت

قدرخان بنده و قیصر غلامت

اگر محروم شد گوش از سلامت

زبان را تازه می‌دارم به نامت

به مِلک طلق دادم بی‌غرامت

به طلقی مِلک او شد تا قیامت