به رویِ دوست بر دو گّونه لاله

بُتان را از نکُویی وَز پیاله.

نهاده پیش او زرّین پیاله

به جای می درو افگنده ژاله

ز شادی‌شان همی خندید لاله

به دست اندرش یاقوتین پیاله

دلش ساقی و دو دیده پیاله

رخش مِیْ خوار بر خیری و لاله

ز بس بر دستها پُر مر پیاله

تو گفتی بود یکسر دشت لاله

درود از من بدان خود روی لاله

که دارد چشمم آگنده به ژاله

چنین گفتست بوبکر سفاله

که با او هست پیوسته حواله

کسی را دین بوَد هفتاد ساله

بکفرش چون توان دیدن حواله؟

عزیزی بد که تا شد شصت ساله

هوای گوشت بودش یک نواله

بکف در آتشین داری نواله

که در پیری بکف داری پیاله

چو شد آن سرو سیمین پنج ساله

بلالایی برویش رفت لاله

پری رویان دیگر همچو لاله

گرفته شیشه و جام و پیاله

چو از خوان برگرفتی یک نواله

برفتی اشک دختر صد پیاله

دمیده شعلهٔ آتش ز لاله

زده بر شعلهٔ او ابر ژاله

نمیآسود از زاری و ناله

خوشی بر لاله میبارید ژاله

اگر از جام او خوردی پیاله

نمی‌خواهی ز اعظم یک نواله

دول رانی به قدر هشت ساله

دو هفته ماه را بسته کلاله

نخست از خون خود خیزد چو لاله

پس از خون عدو شوید پیاله

زهی ساقی که او از یک پیاله

کند بیخود دو صد هفتاد ساله

تو تا باشی نخواهد شد چو لاله

سرت خالی ز سودای پیاله