فلک بر هم زدی آخر اساسم

زدی بر خمرهٔ نیلی لباسم

اگر داری برات از قصد جانم

بکن آخر ازین دنیا اساسم

به حق آن‌که یاری حق‌شناسم

که جز کشتن منه بر سر سپاسم

ولیک ادبار خود را می‌شناسم

وز اقبال مخالف می‌هراسم

از این نافرخ اختر می‌هراسم

فساد طالعش را می‌شناسم

چنان حلقه بگوش و حق شناسم

که گوشم گیر و سرده در نخاسم

بجز حق این همه باطل شناسم

از اینان کی در این معنی هراسم

جهان از نور تو روشن شناسم

همین باشد بمعنی خود لباسم

ترا بیشک حقیقت حق شناسم

که از دید تو با شکر و سپاسم

حقیقت سالکان را ره شناسم

در این معنی از ایشان میهراسم

تو میدانی که در توحق شناسم

نه همچون دیگرانت ناسپاسم

حقیقت عشق از ایشان میشناسم

از ایشان من ابا شکر و سپاسم

مکن در صورت از مانی قیاسم

که من صورتگری معنی شناسم

زطعن مدعی کی می هراسم

که من کالای خود را می شناسم

درین گلشن چنان کن روشناسم

که رنگ گل کند بلبل قیاسم

سزد گر من ز صرّافان هراسم

که قلب بخت خود را می شناسم

چه نعمت ها کشیدی بی قیاسم

به کام حقِّ نعمت ناشناسم

اگر در چرخ دیدی چرخ پاسم

گمان می کرد من خود چرخ آسم