هَمَ ازْ رویَش خجِلْ بادِ بهاری،

هم از مویش خجِلْ عودِ قماری.

بِدو گُفتِ: «ایْ جَهانِ کامگاری

چرا بر منْ هَمی افسوس داری؟

جلال و مطرف و مهد و عماری

به گونه چون بنفشه جویباری

بلی چونین بُوَد زنهارخواری

گهی بیم آورد گه شرمساری

زمین از رنگ چون باغ بهاری

فروزان همچو لالهٔ رودباری

فرستادش به هر راهی سواری

به هر شهری که بودش شهریاری

ازیشان خواند بهری را به یاری

ز بهری خواست مرد کارزاری

یکی بدبخت و خسته شد به زاری

یکی بدروز و کشته شد به خواری

چو بر چیز کسان امید داری

ز نومیدی به روی آیدت خواری

صد اشتر بود با مهر و عماری

دگر پانصد ستر بودند باری

چو شاخ خیزران باریک ماری

کلاغی در میان مرغزاری

نشاندندش همانگه در عماری

عماری گشت ازو باغ بهاری

برآمد تند باد نوبهاری

یکایک پرده بربود از عماری

چرا چون ابلهان امید داری

بدان کت نیست زو امیدواری

بجز گریه نبودش هیچ کاری

بجز موبد نبودش هیچ چاری

که آید زین دریغ و زارواری

رخت را زشتی و تن را نزاری

ز گلگون رخ گل خوبی بیاری

به میگون لب می نوشین گساری

ز بس زیور چو باغ نوبهاری

ز بس گوهر چو گنج شاهواری

یکایک چون گوزن رودباری

ندیده روی شیر مرغزاری

رسید آن آب در هر مرغزاری

پدید آمد چو جیحون رودباری