بدین دختر که زادی سخت شادم

به درویشان فراوان چیز دادم

به چه روز و به چه طالع بزادم

که تا زادم به سختی اوفتادم

و گر من زین همه پیرایه شادم

نه از پشت پدر باشد نژادم

مرو را نیز دام خود نهادم

نه آن بودم که در دام او فتادم

به پیری در بلایی اوفتادم

کجا با او بشد گیتی ز یادم

چو چشم از خواب نوشین برگشادم

از آن خوشی به ناخوشی فتادم

امید و رنج خود بر باد دادم

چو راز دوستی بر وی گشادم

نه رود از هجر تو بر رخ گشادم

نه سنگ از مهر تو بر دل نهادم

جوانی بر سر مهرت نهادم

دو گیتی را به نام بد بدادم

نبودی هیچ غم از ابر و بادم

شدی اندوه این طوفان ز یادم

نه با خوبی ز یک مادر بزادم

نه با آزادگی از یک نژادم

نه خوردم آن همه نعمت نه دادم

ز بهر او همه بر هم نهادم

سر نامه به نام تو گشادم

به پایان مهر نامت برنهادم

نهادم بر جدائی دل نهادم

نیایی تا تو باشی نیز یادم

شکیبائی ببستم با دل خویش

در شادی بروی اندر گشادم

فراوان اوفتادم در غم عشق

[...]

من این گنجینه را در می‌گشادم

بنای این عمارت می‌نهادم

نیاید هیچ از انصاف تو یادم

به بی‌انصافی‌ات انصاف دادم

کسادی چون کشم‌؟ گوهرنژادم

نخوانده چون روم‌؟ آخر نه بادم

ببین تا چند بار این جا فتادم

به غم‌خوار‌ی و خواری دل نهادم

منم کز یاد او پیوسته شادم

که او در عمرها نارد به یادم

کله چون نارون پیشش نهادم

به استغفار چون سرو ایستادم