شبی از جمله شب‌های بهاری

سعادت رخ نمود و بخت یاری

شده شب روشن از مهتاب چون روز

قدح برداشته ماهِ شب‌افروز

در آن مهتاب روشن‌تر ز خورشید

[...]

ملک را گرم کرد آن آتش تیز

چنانک از خشم شد بر پشت شبدیز

به تندی گفت من رفتم شبت خوش

گرم دریا به پیش آید گر آتش

خدا داند کز آتش بر نگردم

[...]

چو روزی چند شاه آن جا طرب کرد

به یاری خواستن لشگر طلب کرد

سپاهی داد قیصر بی‌شمارش

به زر چون زر مهیا کرد کارش

ز بس لشگر که بر خسرو شد انبوه

[...]

چو سر بر کرد ماه از برج ماهی

مه پرویز شد در برج شاهی

ز ثورش زَهره وز خرچنگ برجیس

سعادت داده از تثلیث و تسدیس

ز پرگار حَمل خورشید منظور

[...]

چنین در دفتر آورد آن سخن‌سنج

که برد از اوستادی در سخن رنج

که چون شیرین ز خسرو باز پس ماند

دلش دربند و جانش در هوس ماند

ز بادام تَر، آب گل برانگیخت

[...]

مهین‌بانو دلش دادی شب و روز

بدان تا نشکند ماهِ دل‌افروز

یکی روزش به خلوت پیش خود خواند

که عمرش آستین بر دولت افشاند

کلید گنج‌ها دادش که برگیر

[...]

چون بر شیرین مقرر گشت شاهی

فروغ مُلک بر مه شد ز ماهی

به انصافش رعیت شاد گشتند

همه زندانیان آزاد گشتند

ز مظلومان عالم جور برداشت

[...]

چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ

سپاه روم زد بر لشگر زنگ

برآمد یوسفی نارنج در دست

ترنج مه زلیخاوار بشکست

شد از چشم فلک نیرنگ‌سازی

[...]

چهارم روز مجلس تازه کردند

غناها را بلند آوازه کردند

به بخشیدن در آمد دست دریا

زمین گشت از جواهر چون ثریا

ملک چون شد ز نوش ساقیان مست

[...]

در آمد باربد چون بلبل مست

گرفته بربطی چون آب در دست

ز صد دستان که او را بود در ساز

گزیده کرد سی لحن خوش آواز

ز بی‌لحنی بدان سی لحنِ چون نوش

[...]

چو بَدر از جِیب گردون سر برآورد

زمین عطف هلالی بر سر آورد

ز مجلس در شبستان رفت خسرو

شده سودای شیرین در سرش نو

چو برگفتی ز شیرین سرگذشتی

[...]

شفاعت کرد روزی شه به شاپور

که تا کی باشم از دل‌دارِ خود دور

بیار آن ماه را یک شب درین برج

که پنهان دارمش چون لعل دَر دَرج

من از بهر صلاح دولت خویش

[...]

پری‌پیکر نگار پرنیان‌پوش

بت سنگین‌دل سیمین بناگوش

در آن وادی که جایی بود دل‌گیر

نخوردی هیچ خوردی خوش‌تر از شیر

گرش صد گونه حلوا پیش بودی

[...]

چو دل در مهر شیرین بست فرهاد

برآورد از وجودش عشق فریاد

به سختی می‌گذشتش روزگاری

نمی‌آمد ز دستش هیچ کاری

نه صبر آن که دارد برگ دوری

[...]

یکی محرم ز نزدیکان درگاه

فروگفت این حکایت جمله با شاه

که فرهاد از غم شیرین چنان شد

که در عالم حدیثش داستان شد

دماغش را چنان سودا گرفته است

[...]

ز نزدیکان خود با محرمی چند

نشست و زد درین معنی دمی چند

که با این مرد سودایی چه سازیم

بدین مهره چگونه حقه بازیم

گرش مانم بِدو کارم تباه است

[...]

نخستین بار گفتش کَز کجایی‌؟

بگفت از دار ملک آشنایی

بگفت آن جا به صنعت در چه کوشند‌؟

بگفت انده خرند و جان فروشند

بگفتا جان‌فروشی در ادب نیست!

[...]

چو شد پرداخته فرهاد را چنگ

ز صورت‌کاریِ دیوارِ آن سنگ

نیاسودی ز وقت صبح تا شام

بریدی کوه بر یاد دل‌آرام

به کوه انداختن بگشاد بازو

[...]

مبارک‌روزی از خوش‌روزگاران

نشسته بود شیرین پیش یاران

سخن می‌رفتشان در هر نوردی

چنانک آید ز هر گرمی و سردی

یکی عیش گذشته یاد می‌کرد

[...]

جهان‌سالار خسرو هر زمانی

به چربی جستی از شیرین نشانی

هزارش بیش‌تر صاحب خبر بود

که هر یک بر سر کاری دگر بود

گر انگشتی زدی بر بینی آن ماه

[...]