پدید آورد آن را از هیولی

چهار ارکان بدین هر چار معنی

ز شرم دایه رویش گشت پر خوی

بسان در فشانده بر سر می

تو با تیمار ویرو مانده و بس

نخواهی در جهان جستن جز او کس

پس آنگه نوش کرد آن جام پر می

ز رامین جام را صد بوسه در پی

ز گوهر شاخها چون تاج کسری

ز پیکر باغها چون روی لیلی

پس آن بهتر که جان بر جای دارم

به جان مهر ترا بر پای داری

دلم با تست هر جایی که هستی

چو بیماری که جوید تندرسی

وصال من ترا خوش بود چون مِیْ

فراقم چون خماری بود در پِیْ

که من با تو چنان باشم از این پی

چو دانش با روان و شیر با می

همی گفت ای دل رنجور تا کی

ترا بینم به سان مست بی می

ز شیران برگذر وز جام خور مِیْ

که دی مه را بود نوروز در پی