لب طوطی و چشم گاومیشم

بسی بوسید و تازه کرده ریشم

ببردند آفتابم را ز پیشم

ز هجرش پر نمک کردند ریشم

بسست این بندهای عشق خویشم

دری بسته چه باید نیز پیشم

شناسا کن به حکمت‌های خویشم

برافکن برقع غفلت ز پیشم

به ستاری که ستر اوست پیشم

که تا من زنده‌ام بر مُهر خویشم

اگر خود گوسپندی رند و ریشم

نه بر پشم کسان بر پشم خویشم

بلی شاه سعید از خاص خویشم

پذیرفت آنچه فرمودی ز پیشم

که تا دایم چنان در عَیب خویشم

که یکدم نر نمی‌خیزد ز پیشم

مهیّا کن مراد روح پیشم

کرامت کن عطیّتهای خویشم

بود مردار مال وقف پیشم

بود این مرتبه آئین و کیشم

بعشق خویش شور انگیز خویشم

حیققت نیک و بد یکیست پیشم

مگو هرگز دگر این سرّ به پیشم

که من با حق چنان در قول خویشم

کمر بستم علی آسا به پیشم

که تا مرهم نهی بر جان ریشم

مکان را محو گردانید پیشم

نهاد او مرهمی بر جان ریشم

نمودی و ربودی جان زپیشم

نمک افکندهٔ اینجا بریشم

کنم واصل من از دیدار خویشم

که من از جملگی اینجای بیشم

ندانی خواند هستی یا ز پیشم

اگرچه من ترا هم کفر و کیشم

چو راه دور نزدیک است پیشم

چنان دار از کرم نزدیک خویشم

نشست آن مشفق دیرینه پیشم

دوای درد و مرهم ساز ریشم

گهی از پس درآید گه ز پیشم

بهر مکر و فسون خواند به خویشم