کسی این بد گر اندیشد بر ایشان

شود حال شما بی‌شک پریشان

خطاب آید جوان را کای پریشان

چه می‌پائی هلا بگریز ازیشان

بگو آخر که من شاهم بایشان

چرا بنشستهٔ خوار و پریشان

مسیحش گفت چندان ای پریشان

که ناری اندکی شفقت بر ایشان

چو استاد این چنین باشد پریشان

که خواهد کرد شاگردیِ ایشان

که خوردی پیه این مُشتی پریشان

چگونه از تو نگریزند ایشان

برای آنکه تا برهد ازیشان

به بصره رفت لنگان و پریشان

من از تو خون بها خواهم نه زیشان

چه گیرم دامن مشتی پریشان

که باید صد جهود بس پریشان

که تا خواهند از من جزیت ایشان

یکی گفتش نمی‌کردی پریشان

ز دشنام و دعاگوئی بر ایشان؟

چنین گفت ای عجب روزی بایشان

که حالی می‌رود بر من پریشان

نه هرگز جمع دیدم نه پریشان

که فارغ بود از درگاه ایشان

ولی ازجسمِ دل مرده پریشان

شکم پُر کرده هم از پشتِ ایشان

بزرگی گفت صد جان پریشان

چو جان من فدای اشکِ ایشان

چو گشت از گفت و گویش دل پریشان

بکوهی بر شد و بگریخت زیشان

به بلبل گفت هدهدکای پریشان

چرا کردی تو بیدادی بدیشان

ولیکم هست صبر آنک ایشان

چو من بیچاره گردند و پریشان

مباش آخر از آن مستی پریشان

که شب مهتاب بنماید بدیشان

فتاده هر سه تن حالی پریشان

ستاده ماهرویان گرد ایشان

کنون بنگر کزین دهر پریشان

کجا خواهد رسیدن حال ایشان