گَهی با آهوان خلوت گزیدی

گَهی در موکب گوران دویدی

کدامین جامه بر یادم دریدی

کدامین خواری از بهرم کشیدی

شد آن افسانه‌ها کز من شنیدی

گذشت آن مهربانی‌ها که دیدی

بُدی دیلم‌، کیایی برگزیدی 

تبر بفروختی زوبین خریدی 

چو در موی سیاه آمد سپیدی

پدید آمد نشان ناامیدی

قدم درنه که چون رفتی رسیدی

همان پندار کاین ده را ندیدی

ولی هر کس که روی او بدیدی

بصد دل عشق روی او خریدی

ولی چون تو ز عالم این گزیدی

هم این گفتی و هم این را شنیدی

چو چشمی تیر مژگانش بدیدی

دلش قربان شدی کیشش گزیدی

چو گوئی پیش اسپش می‌دویدی

دو گیسو چون دو چوگان می‌کشیدی

گر استغفار بی پایان ندیدی

حدیث کلبهٔ احزان شنیدی

بچندین گاه خوش دم درکشیدی

تو گوئی هرگزم روزی ندیدی

اگر خورشید روی او بدیدی

چو مصروع از مه نو می‌طپیدی

همی هر کس که روی او بدیدی

اگر جان داشتی پیشش کشیدی

ولیکن تو نه پیری نه مُریدی

که یک دم بایزیدی گه یزیدی

همه عمرت بغفلت آرمیدی

زمانی روی بیداری ندیدی

اگر ابروی او چشمی بدیدی

چو ابروی کژش چشمی رسیدی

چو مجنون درگه لیلی بدیدی

نبودی تاب آنش می‌دویدی

تو این ده نه گرفتی نه خریدی

همان انگار کین ده را ندیدی

که تا در وی رسی و چون رسیدی

درو فانی شوی در ناپدیدی