شود خون جگر از دل چکیده

که آب آتشین آید ز دیده

از اختر، کِی بُوَد روزِ گُزیده،

بَدِ بَهرام و کیوان زو بریده؟

یلان را مرگ بر گل خوابنیده

چو سروستان سغد از بن بریده

چو عاشق کرده خونین هر دودیده

زفر بگشاده چون نار کفیده

به دردش کرده خون آلود دیده

امید از جان شیرینش بریده

ز رنج عشق جان بر لب رسیده

امید از جان و از جانان بریده

ز خوبی و دلیری آفریده

به مردی از جهانی برگزیده

بریز ای چشم خون دل ز دیده

که از پیش تو شد یار گزیده

هم از شادی هم از شاهی بریده

چنین با گور و آهو آرمیده

گرامی داردت چون جان و دیده

وزین دیگر برادر برگزیده

شنیده کرد بر خود ناشنیده

به مردی داشت دل را آرمیده

سپاهی نیمی از ره نارسیده

به سختی راه یکساله بریده

که اندامش چو ناری شد کفیده

وزو چون ناردانه خون چکیده

یکی سرو سهی بینی بریده

میان خاک و خون در خوابنیده

کمان ابروت بر من کشیده

به تیر غمزه جانم را خلیده

ز روزی بر حد مغرب رسیده

به روزی سر ز مشرق برکشیده

ز گلزاری سموم هجر دیده

به گلزاری ز خوبی بشکفیده

گهی از بهر او خوابش رمیده

گهی خارش به دست اندر خلیده

ازیرا خون همی بارم ز دیده

که خون آید ز اندام بریده

ببین این حرفهای پژمریده

همه نقطه بریشان خون دیده