دو آتش همچو بادی در رسیدند

بیک ره بر دل و جانش دمیدند

سپه چون نزد خوزستان رسیدند

ز خوزستان به جز نامی ندیدند

گروهی بر درختان میدویدند

گروهی سر بر ایوان میکشیدند

بقصر گلرخ دلبر دویدند

ز گلرخ در هوا گردی ندیدند

بیک ره همچو شیران بر دمیدند

بپیش آن جوانمردان رسیدند

چو دزدان مردی هرمز بدیدند

ز بیمش چون زنان دم میدمیدند

سه مرد دزد بر بالا دویدند

زنان را بر سر بالا بدیدند

چو پیش خانهٔ حُسنا رسیدند

صفیر از حیله درحسنا دمیدند

چوآن آزادگان آنجا رسیدند

ببستند آن در و سر در کشیدند

چو ازره پیش خسرو شه رسیدند

نقاب از چهرچون مه برکشیدند

سرافرازان، چو شاهان در رسیدند

بزیر پای اسپ اطلس کشیدند

همه یکسر بدان در، دردویدند

ازان چون صبح بدمد ناپدیدند

چو از صحرا سوی دریا رسیدند

درون رفتند ودریا را بریدند

چوآن هر دو بحُسنا در رسیدند

بپرسیدند و گفتند و شنیدند

چو از خشکی سوی دریا رسیدند

زخشکی، سوی کشتی درکشیدند

سرافرازان دگر ره،‌صف کشیدند

دو رویه صور در گیتی دمیدند

شبانروزی بهم صحرا بریدند

چو از دوری لب دریا بدیدند

چو روزی چند آنجا در کشیدند

بپیش بیشه گاهی در رسیدند

گر آواز عجب برمی‌کشیدند

صدا از چرخ گردان می‌شنیدند

چو القصه از آنجا درکشیدند

بکوه و آب و جسری در رسیدند