که شاهانی که سِرّ فقر دیدند

پناه از سایهٔ زالی گزیدند

بزرگانی که ملک آن ملک دیدند

بیک جَو ملکِ دنیا کی خریدند

همه چون نام پیغمبر شنیدند

چو مرغ نیم بسمل می‌طپیدند

پلنگان چون بخوردند و رمیدند

سگان کُرد و گرگان در رسیدند

همه ارکانِ دولت در رسیدند

ز دور آن اسپ شهزاده بدیدند

ملایک چون مقام او بدیدند

ز صدق او خروشی برکشیدند

بزرگانی که این پرگار دیدند

بصد جان نقطهٔ دردش گُزیدند

چو روی زهرهٔ زهرا بدیدند

رقم را بر صلاح خود کشیدند

تو را گر طبع زیرک یار دیدند

به قهر از صحبت یاران بریدند

ترا چون در صف صورت کشیدند

تو افتادی بدام ایشان بریدند

زهی فرقت که بسیاری دویدند

ندیدندت ولیکن نایدیدند

چو شد پرداخته چیزی گزیدند

که آنرا عشق گفتند و شنیدند

زنان مصر چون رویش بدیدند

بیک ره دستها بر هم بریدند

هر آن چیزی که بی مغزان شنیدند

جوانمردان بعین آن رسیدند

چو آن خوان کرم را برکشیدند

گنه کاران عاصی در رسیدند

گروهی سر نه، بی‌سر می‌دویدند

گروهی پر نه، بی‌پر می‌پریدند

که چندان این مگس در من گزیدند

که گویی در جهان جز من ندیدند

میان راه چون درهم رسیدند

به ره هم روی یک دیگر بدیدند

شبانروزی به ماهی ره بریدند

سر مه رهزنان در راه دیدند

گل سیراب را در خون بدیدند

دو چشم دل ز گل در خون کشیدند