چو نور آفتابت در مزیدست

ز ذرّاتت یکی عرش مجیدست

یکی مورست کز من ناپدیدست

بدام عشق خویشم در کشیدست

دلا امروز نقد تو که دیدست

که دل از وی بظاهر در کشیدست

درین معرض که جان بر لب رسیدست

دل تاریک را صبحی دمیدست

کز آنگه باز کین گردون خمیدست

خدا از نور ما را آفریدست

کسی دیدی که روی خویش دیدست؟

کسی نشنید کین سِر کس شنیدست

سخن گر برتر از عرش مجیدست

فروتر پایهٔ شعر فریدست

ازان سوسن بآزادی رسیدست

که او با ده زبان گنگی گزیدست

ز آدم قطرهٔ را برگزیدست

از آن یک قطره خلقی آفریدست

چو دید و دانش ما آفریدست

که دانستست او را و که دیدست

زمین و آسمان زان در رمیدست

که بار عهده آن سخت دیدست

هر آن نقشی که در عالم پدیدست

دری بستست و حس آنرا کلیدست

چو تخمی کشته شد دیگر دمیدست

چو این یک بدروند آن یک رسیدست

کسی کش مرگ نزدیکی رسیدست

چنین گویند کو رگ برکشیدست

اجل دانم که تنگم در رسیدست

که دور عمر دوری در کشیدست

همی عیب کسی کان ناپدیدست

که حق داند که چونش آفریدست

سخن با دردتر زین کس ندیدست

کزین هر بیت خونی می‌چکیده‌ست

زبانی کاب زر ازوی چکیدست

جهانی بندهٔ بی زر خریدست

ز ترّی آب حیوان ناپدیدست

که از شرم لبم ظلمت گزیدست

بسی نام وفا گوشم شنیدست

ولی هرگز ندیدم، تا که دیدست