هوای فتنهٔ عشقی نهیبی

بلای تن‌گدازی دلفریبی

ببخشانید بر چون من غریبی

بیاریدم چو من خواهم طبیبی

نباشد هیچ کامی بی نهیبی

نباشد هیچ عشقی بی عتیبی

نباشد هیچ هجری بی نهیبی

چنان چون هیچ گشقی بی عتیبی

پشیمانم چرا کردم عتیبی

کزو بفزود جانم را نهیبی

دو چشمانت پیالهٔ پر ز می بی

خراج ابروانت ملک رِی بی

همی وعده کِری امروز و فردا

نمی‌دانم که فردایِ تو کی بی

که ترسم مریم از بس ناشکیبی

چو عیسا برکشد خود را صلیبی

تو که‌ امروز از غریبی بی‌نصیبی

بترس از محنت روز غریبی

کسی کز نیکویی دارد نصیبی

نکو خواهی ازو نبود غریبی

ز تو، بی غم نیابد کس نصیبی

که رعنایی ز گل نبود غریبی

بود در امتم هر جا غریبی

ازین گوهر بود او را نصیبی

ز غیرت یافته هر یک نصیبی

بقرب اندر شده هر یک قریبی

شود بیمار حالان را طبیبی

دهد صاحب نصیبان را نصیبی

بکن عدل ارز حکمت با نصیبی

که علم و عدل باشد خود حسیبی

ولی زن گنج دائم در حجیبی

که از مار طبیعت در نهیبی

ازین مه پاره‌ای، عابد فریبی

ملایک صورتی، طاووس زیبی

که بعد از دیدنش صورت نبندد

وجودِ پارسایان را شکیبی

چو بینی مستحق از طعم و طیبی

نصابت چون بود می‌ده نصیبی

غریب است این که ناکامی غریبی

ز ما نایافته هرگز نصیبی

ملک را بود در رفتن حجیبی

نبودش هم به نارفتن شکیبی

لیال‌الهجر طالت یا حبیبی

تو باری چونی آخر در غریبی؟