گل صدبرگ و مشک و عنبر وسیب

یاسمین سپید و مورد بزیب

این همه یکسره تمام شدست

نزد تو، ای بت ملوک فریب

شب عاشقت لیله‌القدرست

[...]

در آن دم کان درم بستی تو در جیب

کجا بود اعتماد جانت بر غیب

چو بگذشتند سر بر کرد از جیب

یکی پرسید ازو کای مردِ بی عیب

چو بام از یک لگد آید فراشیب

نیارد طاقت آشوب و آسیب

یکی پیوسته می‌تابند در شیب

دگر را می‌دهند آرایش و زیب

نباشد کار درویشان بترتیب

کند هر گونهٔ در گفت ترکیب

وجود آدم از تو یافت ترکیب

ولیکن عقل بودش کرده تذهیب

چو خورشیدی که بیرون آید از جیب

سحرگاهان ز صبح عشق بی ریب

نظر کردی تو در بالا و در شیب

چه دیدی در هزاران زینت و زیب

کسی را تاج زر بر سر دهد زیب

که ناید بر ضعیف از تختش آسیب

چو سلک بندگی یکسانست از غیب

من ار برتر نهم خود را، زهی عیب!

دگر چون «لیلی و مجنون» به ترتیب

«دول رانی خضر خان» کرد ترکیب

همه خاک سواحل تا سر اندیب

کند از بوی عنبرین طیب

برامد تیره ابری ناگه از غیب

همه گل‌های انجم کرده در جیب

چه بختست این که تو از بخشش غیب

خزی که در گریبان گاه در جیب

چو شد عالم همه در زیور و زیب

کلاه قبه‌ها با مه زد آسیب

چو گشت این سرو بن، در زیور و زیب

بخاک اندازدش، باز از یک آسیب!

به سر کبریا در پردهٔ غیب

به وحی انبیاء در حرف لاریب

خداوند منزه پاک و بی عیب

که عالم را شهادت کرد از غیب

همه پاک آمدیم از عالم غیب

ز کج بینی ما پیدا شد این عیب