اگر سختی بری گر کام جویی

ترا آن روز باشد کاندر اویی

اگر مردی کنی و صبر جویی

به صبر این زنگ را از دل بشویی

ازو بهتر به پاکی و نکویی

هزاران بیش یابی گر بجویی

همانا گر دهانم را ببویی

ازو آیدت بوی راستگویی

گلی کاو را به دل باید که جویی

گلی کاو را به جان باید که بویی

نگر تا نیز بیهوده نگویی

ز پیری طبع برنایی نجویی

مرا مادر دعا کرده7ست گویی

که بادا دور از تو هرچه جویی

ترا چون دل دهد یارا نگویی

که چون دشمن جفای دوست جویی

درود از من بدان گنج نکویی

که دارد پیشه با من کینه جویی

ببخشاید مرا از مهر گویی

کند با من به پاسخ مهر جویی

پس آن بهتر که بیهوده نگویی

به شوره در، گل و سوسن نجویی

اگرچه در سخن آزار جویی

ز تندی سربه سر دشنام گویی

اگر خود رای دارم مهر جویی

بدین دل مهر چون ورزم نگویی

نبینی هیچ مهر و مهر جویی

که خود در وی نباشد گفت و گویی

نه من گفتم که تو نه ماهرویی

نه سیمین ساعدی نه مشک مویی

سخن خواهی که یکسر خود تو گویی

به نام هر کسی آهو تو جویی

به هر شام و سحر گریم بکوئی

که جاری سازم از هر دیده جوئی

مو آن بی طالعم در باغ عالم

که گل کارم بجایش خار روئی

پی مرگ نکویان گل نرویی

دگر رویی نه رنگش بی نه بویی

ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد

بجز بدنامی و بی‌آبرویی

یقین دان کو نباشی تو ولیکن

نباشی در میان آنگه تواوئی

حروف کائنات ار بازجویی

همه در تو است و تو در لوح اویی