مجوی از عیب بر موری فزونی

که در قدرت تو چون موری زبونی

تو هم در طاس گردون سر‌نگونی

نمی‌دانی که سر در طاس خونی

چو تو همچون منی در سرنگونی

منم در چاه، تو بر ماه چونی

چو در عقل و تمیز از ما فزونی

چرا باید در این سودا زبونی‌؟

بدو گفتا نپرسی خود که چونی

ز سوز اندرونی و برونی

الا ای شاخ طوبی شکل چونی

چو شاخی می مکن این سرنگونی

بدان رنجور گفت ای ماه چونی

که داری همچو گردون سرنگونی

تو خورشیدی میان خاک و خونی

مگر ذرات عالم رهنمونی

توئی بیرون ولی در اندرونی

همه ذرات خود را رهنمونی

چه میدانی در اینجا تا تو چونی

توئی آن جوهری که ذوفنونی

تو استادی و ما را رهنمونی

گرفته هم درون و هم برونی

بهر قرنی برون آید به لونی

ازو آباد میدان این دو کونی

طلبکار تو و تو در درونی

چو بیچونی چه گویم من که چونی

نمانده عقل تو راز دو کونی

از آن اندر یکی بر لون لونی

تو قدر خود نمیدانی که چونی

که بیشک هم درون و هم برونی

الا ای دل نمیدانم که چونی

نهانی در درون و در برونی

دلا خون خوردهٔ و غرق خونی

ولیکن این زمان دیدار چونی

در این لعنت بگو آخر که چونی

که تو افتاده در دریای خونی

تو قدر خود نمیدانی که چونی

که هستی در درون و در برونی

چنین از بهرنفست سرنگونی

فرومانده چنین زارو زبونی