چو سوز آتش از گفتن برونست

ازین گویم که چون گل غرق خونست

کمان رام حکم انداز چونست

کمان ابرویش را ساز خونست

مبادا از دلم پرسی که چونست

که چون کاوش کنی دریای خونست

از این غیرت دلم چون غنچه خونست

که دشت از خون غیرت لاله گونست

رود گر سر نخواهد رفت بیرون

مراسری که از تو در درونست

درون دوزخ بعدش بود جای

[...]

نمیدانم دلم را حال چونست

همیدانم که از دست تو خونست

نگارا بی گل روی تو رویم

نگارین از سرشک لاله گونست

بیغما بردی و بازم ندادی

[...]

در این عالم غمم از حد فزونست

دلم از بهر خوبان غرق خونست

گله از تو ندارم یار فایز!

شکایتها ز بخت واژگونست

هر آن قلبی که اخلاصش فزونست

فزون حقش بحکمت رهنمونست

بلفظش قائلی بی‌فعل چونست

گر این آبست چون بهره تو خونست

در اینجا عزت او بین که چونست

ز صد بستان گل قدرش فزونست

بذات خویش حق بیچند و چونست

منزه از ظهور و از بطونست

خود او از اول و آخر برونست

ز هر شیئی ظهور او فزونست

باینمعنی که حال نقد چونست

بر او این نیل کوثر یا که خونست

کلمه پس نه حرف کاف و نونست

که فعل حضرت بی‌چند و چونست

خود آن بعضی هم اندک یا فزونست

کسی کو جمله دارد ذوفنونست

در اقبل عقل برتر از شئونست

مهیمونست و دور از چند و چونست

شجاعت دست عدل اندر فنونست

از آن بینی که هر ظالم جبونست

هوا حبس خطره‌های نفس دونست

که هر دم بر طبیعت رهنمونست

بیان هر زبان از حد برونست

عبارات حقیقت را شئونست

تو طعمِ کس نمیدانی که چونست

والّا تف کنی بر هر چه کونست

خم گردون دون لبریز خونست

بکام باده نوشان واژگونست

نصیب هر که باشد قربش افزون

از این مینای غم جامی فزونست

حریف مجلس صهبای بیچون

[...]