که میداند که سرّ لا چگونست

اگرچه هم درون و هم برونست

نچندان وصف بیچون و چگونست

نمیدانند کو در اندرونست

چو نور یارم اندر اندرونست

مرا در هر معانی رهنمونست

بدو گفتم شنفتم حال چونست

کز این اندیشه جانم پر ز خونست

تو میدانی که یارت در درونست

ترا بر جزو و بر کل رهنمونست

همه عشقست اگر دانی که چونست

حقیقت عشق اینجا رهنمونست

همه خوف آدمی را از درونست

ولیکن هوش او دایم برونست

برون را می‌نوازد همچو یوسف

درون گرگی‌ست کاو در قصد خونست

بدرّد زَهره او گر ببیند

[...]

غریبان را دل از بهر تو خونست

دل خویشان نمی‌دانم که چونست

عنان گریه چون شاید گرفتن

که از دست شکیبایی برونست

مگر شاهنشه اندر قلب لشکر

[...]

نمی‌دانم حدیث نامه چونست

همی بینم که عنوانش به خونست

نمی‌دانم حدیث نامه چونست

همی بینم که عنوانش به خونست

نمی‌دانم حدیث نامه چونست

[...]

بپرس آن را که جسم از ناقه خونست

که قدر نعمت او داند که چونست

که جان در تاب و دل در موج خونست

گر آری رحمتی وقتش کنونست

نمازی کان به حق دین را ستون‌ست

یقین می‌دان صلوه دائمون‌ست

بدو گفتم نشانم ده که چونست

بگفتا آن نشان از ما برونست

ز جام می مرا خون در درونست

میان ما و می افتاده خونست

به صورت مرد عاشق گر زبونست

به معنی بین که از عالم فزونست

کسی کش دردی از داغ درونست

چو شب شد درد و داغ او فزونست

دل مجنون ز شکر خنده خونست

تو لب می‌بینی و دندان که چونست

دلش سخت است یا نرم است چونست

عتابش بیش یا لطفش فزونست

کس از این نکته گر دانش فزونست

نداند عشق می‌داند که چونست

من آن صیدم که صیادم جنونست

نشاط افزای جانم خاک و خونست

برات ما بر آن کشور نوشتند

که از آوازه مستی مصونست

به بزم عشق کانجا شرم ساقیست

[...]