اگر بیرون پرده ور درون است

بتو از تو خرد را رهنمون است

ز تو ای بیستون دل گرچه خون است

فزونتر سختیم از بیستون است

دلم از معنی این قال خون است

که در آخر ندانم حال چون است

که عمرم را شمار از صد فزون است

درین اندیشه جانم غرق خون است

که جام مهر چون لبریز خون است

بهار زندگی پژمرده چون است

هر آنکو مست صهبای جنون است

همه کارش ز حیرت واژگون است

نگویم از کمالاتش که چون است

ز وصفش که اندیشم فزون است

چو تیره بختیش از حد فزون است

تو گوئی کاسه عقلش نگون است

یکی پرسیدش احوال تو چون است

چه بودت تا چنین دل غرق خون است

مرا از عشق دل لبریز خون است

چو اخگر کز محبّت در درون است

مگو عشق این نهنگ آتشین است

محبت نیست این دریای خون است

بسی بی پا و سر دارد به هرسوی

[...]

قدیم لم یزل بی چند و چون است

ز ادراک عقول ما برون است

مرا درد از شکیبایی فزون است

که دل در سینه چندین بی سکون است

ز احوالم چه پرسی کاشک خونین

گواهم بر جراحات درون است

بگوخود بی تو چون پایم که در هجر

[...]

دلم از یاد هجر دوست خون است

ندانم حال مهجوران که چون است

عقیق از حسرت لعل تو خون است

هلال از شرم ابرویت نگون است

به حالم رحم کن ای شوخ ظالم

که از هجر تو احوالم زبون است!

چو من از یک نگه صد کشته داری

[...]

دل من روشن از سوز درون است

جهان بین چشم من از اشک خون است

ز رمز زندگی بیگانه تر باد

کسی کو عشق را گوید جنون است

خرد اندر سر هر کس نهادند

تنم چون دیگران از خاک و خون است

ولی این راز کس جز من نداند

ضمیر خاک و خونم بیچگون است

وجودش شعله از سوز درون است

چو خس او را جهان چند و چون است

کند شرح اناالحق همت او

پی هر «کن» که میگوید «یکون» است

تو میگوئی که دل از خاک و خون است

گرفتار طلسم کاف و نون است

دل ما گرچه اندر سینهٔ ماست

ولیکن از جهان ما برون است

چه جزو است آنکه او از کل فزون است

طریق جستن آن جزو چون است