یکی افتاده از مستی بیک دوش

نموده کل هستی را فراموش

مبین بر آن شراب پخته دوش

که مغز ما ازو چون خم زند جوش

بشرح حکمت منطوق ده گوش

اگر جوق کران باشند خاموش

که با دست و عصا و کوشش و جوش

ز حد پیشست موسای نمدپوش

دگر بار آمدم آن ناله در گوش

چنان کز خویشتن کردم فراموش

ولیکن ز دریا برآمد خروش

ز شرم تنک مایگی رو مپوش

مگر نسرین تنی داری در آغوش

که کردی صحبتِ ما را فراموش

بنوشم جرعه ای زان چشمۀ نوش

کنم دنیا و عقبی را فراموش

در این کشور چه شد این شعله خاموش

فتادی دیگ ملیت هم از جوش

شدی با مهوشان ری هم‌آغوش

ز مشتاقان خود کردی فراموش

دهان و بینی و چشم و سر و گوش

میان آب سرد افتاد از جوش

به‌هجده « کین ایرج‌» می‌زند جوش

وزان پس نوزده « کین سیاووش»

ز رشک کلک مویین سیه‌روش

رضای اصفهانی شد سیه‌پوش

بکن پندی سرور آور ز من گوش

گرت فرسود غم بر دفع آن کوش

بکن پندی سرورآور ز من گوش

گرت فرسوده غم بر دفع آن کوش

بگیرد خائنین را، او در آغوش:

که ملک جم شود ناامن و مغشوش

که پروردی مرا روزی در آغوش

بروز سختیم کردی فراموش

شنیدیم اعتذار نفس مدهوش

ازین گوش و برون کردیم از آن گوش

گرفتم زلف سنبل را در آغوش

فضای لانه را کردم فراموش

از آن معنی، نکردندت فراموش

که داری همچو من، جانی در آغوش