همین چشم و همین دست و همین گوش

همین جان و همین عقل و همین هوش

همی‌بردی سبوی خَمر بر دوش

ولی هرگز نکردی قطره‌ای نوش

یکی کاو شیر او در آب شد خوَش

ولی روغن جدا گشت و مشوَش

تو دایم در حضور خویشتن کوش

دمی حاضر به دو گیتی بمفروش

برآری پنبهٔ پندار‌ت از گوش

درآیی چون خم خمخانه در جوش

غلامی با طبق می‌رفت خاموش

طبق را سر بپوشیده به سرپوش

غلامش گفت ای سرگشته‌! خاموش

چرا پوشیده‌اند این بر تو سر پوش

برو خوشی عالم سر فرو پوش

سخن در پردهٔ دل دار خاموش

سپهری را که دریاییست پرجوش

شدی چون چنبر دف حلقه در گوش

چه گر، دریا همی بینی تو خاموش

ولی می‌ترس کاید زود در جوش

چو شب از صبح گردد حلقه درگوش

درآید ذرهای خاک درجوش

چنین دریا که عالم می‌کند نوش

ز چون من قطره‌ای برناورد جوش

گشاید نرگس از پیهی سیه پوش

ز عصفوری برآرد لالهٔ گوش

ز عالم نرگس چشمت فرو پوش

بکش این دو کمان تالالهٔ گوش

چو کاری سخت آمد پیش مخروش

سبک کن حلقهٔ تسلیم در گوش

چرا حلوا به شیرینی کنی نوش

که خون آرد به شیرینیت در جوش

درآمد خطّ سبزش از بُناگوش

خطش شد سبزه زار چشمهٔ نوش

چو من درّی که گر دریا زند جوش

کنم یک یک دُرش را حلقه در گوش

چو شد آواز بیست و چار درگوش

چه بیست و سی که صد بودند مدهوش

کمان را پرّ زاغ هر دو ابروش

کشیده تا بگوش از زاغ گیسوش