نگیرم جز تو یاری را در آغوش

کنم آن را که دیده‌ستم فراموش

ترا کرده‌ست دایه سخت بیهوش

نیاری سوی پند دیگران گوش

همانا کردی آن تلخی فراموش

که بودی از هوا بی صبر و بی هوش

چنین است آدمی بی رام و بی هوش

کند سختی و شادی را فراموش

دلی کاو را تو هم جانی و هم هوش

از آن دل چون شود یادت فراموش

اگر یک روز با دلبر خوری نوش

کنی اندوه صد ساله فراموش

مگر آن روزها کردی فراموش

که تو بودی زمن بی صبر و بی هوش

نبید خوشگوار و داروی هوش

بهشت خرمی و چشمهٔ نوش

مگر کردی به گفت دشمنان گوش

که زی تلخ شد آن مهر چون نوش

کنون آن گفتها کردی فراموش

نه در دل جای آن دادی نه در گوش

ز دلها گشت بیدادی فراموش

توانگر شد هر آن کاو بود بی توش

چو دل را دارم از تیمار پر جوش

زبان را دارم از گفتار خاموش

چه رسمست آن نهادن زلف بر دوش

نمودن روز را در زیر شب پوش

گه از بادام کردن جعبهٔ نیش

گه از یاقوت کردن چشمهٔ نوش

برآوردن برای فتنهٔ خلق

[...]

ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش

دلم پر نیش گشت و طبع پر نوش

دو جادوی کمین ساز کمان کش

دو نقاش شکر پاش گهر نوش

که پیش این و آن جان را و دل را

[...]

خداوندا زدوران زمانه

دلم از غصه چون دیگ است در جوش

همی سوزد جهان هر ساعتم دل

همی مالد فلک هر لحظه ام گوش

دراین فکرت چگونه خوش بود دل

[...]

چو زخمه راندی از کین سیاوش

پر از خون سیاوشان شدی گوش

نظامی جام وصل آنگه کنی نوش

که بر یادش کنی خود را فراموش

زهی نامی که کرد از چشمهٔ نوش

دو عالم را دو میمش حلقه در گوش

ز طبع‌ِ تر گشاده چشمهٔ نوش

به زهد خشک، بسته بار بر دوش

همه ترکان چین بادند هندوش

مباد از چینیان چینی بر ابروش