چو شاهِ روم بود آن رویِ نیکوش؛

دو زلفش پیشِ او چون دو سیه‌پوش.

کنون سوگند و پیمان را مفرموش

بجا آور وفا در راستی کوش

که شهرو راه مینو را مفرموش

سخنهایم به گوش دلت بنیوش

ز بس نعمت چو مستان گشت بیهوش

پسر را کرد و دختر را فراموش

گرفته زاتش دل مغز سر جوش

هم از تن دل رمیده هم ز سر هوش

ز بس اندیشه همچون مست بیهوش

جهان از یاد او گشته فراموش

هنوزش بود سیمین دو بناگوش

نگشته سیمش از سنبل سیه پوش

بدین گفتار نغز و لابه چون نوش

به مغز بیهشان باز آوری هوش

به جان من که گر آید مرا هوش

بود چون زندگانی بر دلم نوش

چو پیش ویس شد بنشست خاموش

دل از تیمار و اندیشه پر از جوش

همانا زخم من کردی فراموش

که از جانت خِرد بُرد از تنت هوش

مرا گفتی مگر کردی فراموش

که زخمم چون ببرد از جان تو هوش

کنون کز مهر دارم حلقه در گوش

هر آن چیزی که او را خوش مرا نوش

تو صابر باش و پند دایه بنیوش

که صبر تلخ بار آرد ترا نوش

بیفگندند بار فرقت از دوش

ز مِیْ دادند کشت عشق را نوش

بیفتادند ویس و دایه بیهوش

ز خون اندام ایشان ارغوان پوش

شکسته گوشوارش پاک در گوش

ابی زیور بمانده روی نیکوش

شهنشه مست بود از باده بیهوش

گسسته آگهی و رفته نیروش

نگارینی که با آن روی نیکوش

شود ویسه ز یاد تو فراموش

نگیرم جز تو یاری را در آغوش

کنم آن را که دیده‌ستم فراموش