من آنگه باز یابم صبر و هوشم

که خوش گفتار تو آید به گوشم

شوم با آن صنم بهتر بکوشم

ز بی شرمی یکی خفتان بپوشم

چو باشد رنگ رویم ارغوانی

نداند دشمنم درد نهانی

خروش و بانگ شه آمد به گوشم

جدا کرد از دلم یکباره هوشم

گهی گفتی که این زشتی بپوشم

به بدنامی و رسوایی نکوشم

جرا درد از طبیب خویش پوشم

بلا بیش آورد گر بیش کوشم

تو آگندی به دست خویش گوشم

سخنهای تو اکنون چون نیوشم

خوش آید هرچه تو گویی به گوشم

تو گویی بانگ مطرب می‌نیوشم

گهی گفتی که گر با وی بکوشم

ندانم چون دهد یاری سروشم

تو دل‌خر باش تا من جان فروشم

تو ساقی باش تا من باده نوشم

حساب حلقه خواهد کرد گوشم

تو می‌خر بنده تا من می‌فروشم

به یک گز مقنعه تا چند کوشم

سلیح مردمی تا چند پوشم

چو خود بد کردم از کس چون خروشم‌؟

خطای خود ز چشم بد چه پوشم‌؟

شکر گفتاریت را چون نیوشم

که من خود شهد و شکر می‌فروشم

ببین در اشک مروارید پوشم

مکن بازی به مروارید گوشم

به پیغامی ز تو راضی است گوشم

بر آیم زنی اگر زین بیش کوشم

بسی کوشیده‌ام تا چند کوشم

کنونش گر تو خواهی می‌فروشم

اگر آن خواستی تا من بپوشم

بپوشیدم وزین معنی خموشم

چو شد این مال خرج خورد و پوشم

اگر باید دگر آنگه بکوشم

که من مُلک از برای خویش جوشم

بمُلکت مُلکِ خود را کی فروشم