گناه من ز نادانی دو تو شد

که نانیکو به چشم من نکو شد

ز تو فریاد و زاری که نیوشد

چو تو خود را نکوشی پس که کوشد

تو دریایی و دریا چون بجوشد

کرا زهره که با دریا بکوشد

دعاگو اسبکی دارد که هر روز

ز بهر کاه تا شب می‌خروشد

غزل می‌گویم و در وی نگیرد

دو بیتی نیز کمتر می‌نیوشد

توقع دارد از اصطبل مخدوم

[...]

دعاگو اسکبی دارد که هر روز

ز عشق کاه تا شب میخروشد

غزل میخوانم و در وی نگیرد

دو بیتی نیز کمتر می نیوشد

توقع دارد از انعام مخدوم

[...]

و گر خونیم خونت چون نجوشد

و گر جوشد به من‌بر چند پوشد

دلت گرچه به دلداری نکوشد

بگو تا عشوه رنگی می‌فروشد

و گر زاهد بود صد مرده کوشد

که تو بیرون کنی تا او بپوشد

نه صبر آن که این شربت بنوشد

نه جای آن که از تندی بجوشد

چراغ از دیده چندان روی پوشد

که دیگ روغنش ز آتش نجوشد

اگر هر ذرّه دایم می‌خروشد

دل بیدار خود آن را نیوشد

همیشه جامهٔ بی رنگ پوشد

ریا و زرق و هستی می‌فروشد

اگر جانت نثار راه او شد

دو عالم در نثار تو فرو شد

چو گاو از خشم با تو در سرو شد

چرا خواهی تو ریش گاو او شد

چو او در دین پیغمبر فرو شد

بجای او نشست آن بحرو او شد

درآمد عشق و گل بیخود فروشد

خدادانست و بس جایی که او شد

چه شادی و چه غم آنجا که او شد

همه در آسیای او فرو شد

بسی غصه بحلق من فرو شد

که تا کی کار من خواهد نکو شد

به‌زودی همچو تیری عقل او شد

کمان طاقتش از زه فرو شد

به جمع مال دنیا هر که کوشد

چینن کس چشم عقل خویش پوشد