هر آن شمعی که ایزد برفروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

ز عشق اندر دلش آتش فروزد

بر آتش عقل و صبرش را بسوزد

سزد گر دل بر آن مردم بسوزد

که عشق اندر دلش آتش فروزد

چو آتش بند افسون را بسوزد

دگر ره شمع مردی برفروزد

مگر سنگین دلش بر من بسوزد

چراغ مهربانی بر فروزد

خرد را در دو دیده او بدوزد

دگر باره دلم بر وی بسوزد

گر آهی بر زنم ابرت بسوزد

جهان همواره ز آتش برفروزد

اگر صد سال گبر آتش فروزد

سرانجامش همان آتش بسوزد

هرآن شمعی که ایزد بر فروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

هر آن شمعی که ایزد بر فروزد

گر آن را پف کنی سبلت بسوزد

نبینی برق که‌آهن را بسوزد

چراغ پیره زن چون برفروزد؟

وزان آتش که الماسش فروزد

عدو گر آهنین باشد بسوزد

بر آتش دل منه کاو رخ فروزد

که وقت آید که صد خرمن بسوزد

کسی کش آتشی در دل فروزد

جهان یک‌سر چنان داند که سوزد

چو شمع شهد شیرین برفروزد

شِکر بر مجمر آن جا عود سوزد

زبانت آتشی خوش می‌فروزد

خوش آن باشد که دیگت را نسوزد

چراغی کاو شبم را برفروزد

به از شمعی که رختم را بسوزد

تصرف با صفاتش لب بدوزد

خرد گر دم زند حالی بسوزد

بجان بپذیر هر زخمی که او زد

که گر او زخم بر جان زد نکو زد

توئی عاشق ترا بِه دل که سوزد

تو دل می‌سوز تا او می‌فروزد