ز دوری باشدم زان ناصبوری

که از یاد تو دور افتم ز دوری

در اقطار جهان نزدیک و دوری

چو من هرگز نبیند بخت کوری

مرا هرگز نبودی قر و قوری

چو دیگر باده خواران عرو عوری

نکردی با خرد کران و شوری

ذلیل مرده سگ حالا چطوری

ببین آخر اگر داری حضوری

که هر دم می‌رسد از دوست نوری

چراغم را گر از تو نیست نوری

ز سعی من نزاید غیر دوری

به هر دردم اگر بخشی صبوری

نمایم صبر الاّ دردِ دوری

بیا کز حد گذشت ایام دوری

کنم تا کی زمهجوری صبوری

اگر چه دوری از چشمان فایز

ولی با دل تو دائم در حضوری

نکردم در وفاداری قصوری

نه در صبر و شکیبایی فتوری

جفا هر چند دیدم فایز از یار

نکردم از جفاهایش نفوری

ز روی او یکی تابید نوری

وز آن نور آمد این عالم ظهوری

نه هر قلبی محق شد در حضوری

رود ظلمت ز نور ایدون نه کوری

ز مشکوه و زجاجت ور که دوری

نباشد هیچ پیدا غیر نوری

نبود اسماء حضرت را ظهوری

بخلق این انضمام افکند شوری

بجز یک ذات را نبود ظهوری

ظهور غیر او را نیست نوری

یکی را چشم بینا داد و نوری

که در جمعش ببیند بی‌قصوری

و گر لوامه شد از قلب نوری

بر او تابد کزو یا حضوری

به بیند پس مثال شمس نوری

شود طالع ز مطلع در ظهوری

ثمار نوری از اغصان نوری

درختی شاخ و برگ و بیخ طوری

بهر طوری از آن موسیست طوری

بهر جامی از آن صهباست دوری

بالقای عصا کن امر توری

مؤید کن بتاییدات طوری