بقا باد این کریم نیکخو را

بر افزون باد جاه و دولت او را

ترا بخشایم اندر مهر و او را

که بخشودن سزد روی نکو را

دریچه باشد آن قصر نکو را

هزار و دو هزار از هر سو او را

بدید از دور روی آن نکو را

که داند تا چه کار افتاد او را

خبر کردت ندانستی تو او را

از آن افتادهٔ در گفت و گو را

چنین توحید باید گفت او را

که تا باشد حقیقت مر نکو را

بآخر هم بسوزانید او را

چنان باشد مر اورا گفتگو را

بدان خود را و در خود بین تو او را

شکن بر سنگ تقوی این سبورا

زلیخا گم بشد چون دید او را

جمال حُسن آن روی نکو را

همی دانست سرّی هست او را

که میگفت از حقیقت آن نکو را

طبایع محو شد از دیدن او را

گذشت از پردهٔ دل تو بتو را

بلا دید و سعادت بد مر او را

ز بهر اوست چندین گفتگو را

ببین تا کیست او بشناس او را

ابا او کن زمانی گفتگو را

چو تو خواهی که بشناسی خود او را

نیاید راستی این گفتگو را

نمیدانی جوابی دادن او را

که باشد در خور جانان نکو را

طریق و رسم صاحبدولتانست

که بنوازند مردان نکو را

دگر چون با خداوندان بقا داد

نکو دارند فرزندان او را

فقیه الدین همی خوانند او را

بپرس از من صبا آن نیکخو را

به چشم خود ببین آن ماهرو را

بیاور رو بدین درگاه او را

به آن آورد روی جست و جو را

که آرد در کنار آن آرزو را

سوی ارمن روانه کرد او را

که جست و جو کند آن ماهرو را