خوش آمد این سخن بانوی شه را

دو منزل شد معین هر دو مه را

درامد نازنین و دید شه را

به مژگان رفت خاک بارگه را

بگفتا خواب دیدم مهر و مه را

ز رخشنده کواکب یازده را

چو ایشان دفع آن گلچهره مه را

پسندیدند آن نابهره چه را

اشارت کرد تا بگشاد ره را

نمود از دور آن تابنده مه را

چو با بهرام حرب افتاد شه را

قرانی بود با مریخ مه را

بنوعی در غضب کردند شه را

که گفتا: سر برند آن بی گنه را

یکی گستاخ خواهم گفت شه را

به شرط آنکه شه بخشد گنه را

به ناگه مژده ای دادند شه را

که ماند امید از بخشش دو مه را

از آن سازم مغاک این خوابگه را

که نتوانم برابر خفته شه را

برادر خواند مانا مهر مه را

بدل کردند زان با همه کُله را

شکستم عهد شیخ خانقه را

ثوابی چشم دارم این گنه را

نخستین شب که بستم عهد زلفش

به خود می‌دیدم این روز سیه را

گهی مشغول زلفی گاه کاکُل

[...]

جدا کرد از سفیدی آن سیه را

کشید از عقد لولو آن شبه را

به رخ جا داده‌ای زلف سیه را

به کام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایز؟

زند پهلو به ماه چارده را

به رخ جا داده ای زلف سیه را

به کام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایز؟

زند پهلو به ماه چهارده را

کند تا شرح منزلها وره را

که هر جا چون زد آنشه بار گه را

مگر تا منتقل گردد که ره را

غلط پیموده عذر آرد گنه را

کسی کو بر خودی زد «لااله» را

ز خاک مرده رویاند نگه را

مده از دست دامان چنین مرد

که دیدم در کمندش مهر و مه را