کنون هم گل همی بایدت و هم من

بدان تا گلت باشد جفت سوسن

درخت خرمی را شاخ مشکن

مه اومید را در چاه مفگن

چه باید روز شادی گرم خودرن

تن آزاد خود را بنده کردن

چو رامین از بیابان رفت بیرون

نماندش رنج ره یکروزه افزن

مرو را گفت رامین تیغ بفگن

که بر جانت گزندی ناید از من

همیدون کشور ارّان و ارمن

سراسر بد به دست آن سمن تن

ز مویش خانه گردد سنبلستان

ز رویش بوستان گردد شبستان

چو مشگین زلف پیش باد دارد

شود زو باغ و بستان سنبلستان

سپاه مهر او بر من بتازد

[...]

چو مشگین زلف پیش باد دارد

شود زو باغ و بستان سنبلستان

سپاه مهر او بر من بتازد

چو خیل مهرگان بر باغ و بستان

بیامد زاغ با ناخوش زبانی

ز بلبل نشنوی یک چند دستان

چو شد پر سیم سوده دشت و کهسار

پر از زرین ورقها شد گلستان

چو تیغ میر شمس الدین گه جنگ

میان گرد خیل میر جستان

بود با او دو صد خیل مجدد

چو با ایزد پرست ایزد پرستان

وفاش آئین و مهرش کیش یابی

بری یابی روانش از بند و دستان

اگر خواهی که بر شیران نهی مخ

ز خدمتشان تمامی داد بستان

از ایشان آرزوی دل بیابند

همه بیگانگان و هم نشستان

یکی فرزانه چون شمس المعالی

یکی جنگی چو شاه زاولستان

کند در گور از ایشان خصم لانه

ولی را باد از ایشان خانه بستان

بدرگاه تو از سختی برستند

ز درگاه تو برگشتند قارون

همیشه باد بخت تو جوانه

همیشه بخت بدخواه تو وارون