سپاهی بود همچون کوه آهن

بتر مردی درو بهتر ز بیژن

اگر دیوار او باشد از آهن

به آتش تافته همچون دل من

هر آنجا کش دریچه بود و روزن

بدو بر پنجره فرمود از آهن

و گرنه سرت را بردارم از تن

که از ننگ تو بی سر شد تن من

ز باغ آرم گل و آزاده سوسن

کنم مجلس چو دیبای ملون

پس آنگه ویس همچون ماه روشن

نشست آزرده بر سوراخ روزن

ستاره بامداد و ماه روشن

چراغ کشور و خورشید برزن

گل صد گنبد و آزاده سوسن

خداوند من و کام دل من

چو آمد نوبهار وصل روشن

برآمد لاله و خیری و سوسن

قبا و موزه و رانینش بر تن

ز سر تا پای بفسرده چو آهن

چرا اکنون نبخشایی بر آن تن

کزو خوشی برد نسرین و سوسن

بگفت این و دگر ره شد به روزن

ز روزن تیغ زد خورشید روشن

اگر تو نازکی ای شاخ سوسن

هر آیینه نیی نازکتر از من

نسوزد عشق را جز عشق خرمن

چنان چون بشکند آهن به آهن

چنان آتش ز مهر افتاد بر من

که تن در سوز بود و دل به شیون

نگردد موم هرگز هیچ آهن

نگردد دوست هرگز هیچ دشمن

اگرچه مرگ باشد آفت تن

به چونین جای باشد راحت من

اگر کوهی بُدی از سنگ و آهن

نمانده‌ستی کنون یک ذره در تن

کنون هم گل همی بایدت و هم من

بدان تا گلت باشد جفت سوسن

درخت خرمی را شاخ مشکن

مه اومید را در چاه مفگن