مگر یک عذر هست آن نیز هم لنگ

که تو لعلی و باشد لعل در سنگ

صبور‌آباد من گشت این سیه‌سنگ

که از تلخی چو صبر آمد سیه رنگ

فراز آمد به گرد بارگه تنگ

به تندی کرد سوی خسرو آهنگ

چو آمد شیشهٔ خورشید بر سنگ

جهان بر خلق شد چون شیشهٔ تنگ

سنان در غمزه کآمد نوبت جنگ

به هر جنگی درش صد آشتی رنگ

ستور پادشاهی تا بود لنگ

به دشواری مراد آید فراچنگ

فلک با این همه ناموس و نیرنگ

شب و روز ابلقی دارد کهن لنگ

خداوندا چو آید پای بر سنگ

فتد کشتی در آن گردآبهٔ تنگ

چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ

سپاه روم زد بر لشگر زنگ

به قندیل قدیمان در زدن سنگ

به کالای یتیمان بر زدن چنگ

چو با او ساختی نابالغی جنگ

به بالغ‌تر کسی برداشتی سنگ

فرود آمد ز تخت آن روز دل‌تنگ

روان کرده ز نرگس آب گُل‌رنگ

نمانم جز عروسی را در این سنگ

که از گچ کرده باشندش به نیرنگ

اگر خود روی من رویی است از سنگ

در او بیند فروریزد از این ننگ

عتابش گر چه می‌زد شیشه بر سنگ

عقیقش نرخ می‌برید در جنگ

صبوری چون کنم عمری چنین تنگ

به منزل چون رسم پایی چنین لنگ

که تا آن روز کآید روز او تنگ

گذارد عمر در پیکار آن سنگ

بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ‌؟

بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

جوابش داد مرد آهنین‌چنگ

که بردارم ز راه خسرو این سنگ

به تیشه صورت شیرین بر آن سنگ

چنان بَر زد که مانی نقش ارژنگ